Appendix.
QVamuis in introductione monuerim ad vitandam ſignorum aut accentuum multiplicitatem me nolle vti ſigno duorum punctorum ad ſignificandam diuiſionem ſyllabæ; experientia tamen docuit ſuper literam, v, maximè in principio dictionis poſitam & liqueſcentem cum ſcilicet est vocalis, nullo aptiori ſigno id poſſe oſtendi quam duorum punctorum, vt, üỉ, ſolor, aris ad distinctionem, v, conſonantis, vt, vỉ, coma equina. præterea cum non vtamur litera, i, niſi vocali in idiomate Annamitico id maximè aduertendum pro luſitanis in principio & preſertim medio dictionis, vbi indiſcriminatim vtimur, vel litera, i, vel etiam, y, ita tamen vt ſemper ſit pronunciandum, i, more Italico non Luſitano, idemque omninò valeat atque, y, ita vt idem ſit yeo & ieo, thuièn & thuyèn, cuyen & cuien & ſic de alijs. Denique non mirandum ſi multa errata in hanc primam huius idiomatis editionem irrepſerint ob varietatem accentuum qui interdum effugiunt typographi obtutum, alia etiam erunt procul dubio quæ meam præterfugiunt aciem, quorum correctionem linguæ peritis commendo meque eorum iudicio libenter ſubijcio. errata quæ in declaratione linguæ initio ex inaduertentia omiſſa ſunt hic notantur.
Errata declarationis linguæ corrige.
Pag.4. lin.17. hà: há. 11.30. ngữn: những. 22.5. cu᷄: cu᷄̀.
31.1. nghét: ghét. nhéo: nhèo.