gnoſcuntur vt cheò, rcmus, l, remigo: nam ſi dicam, thuièn nầy cò hai cheò, cymba hæc habet duos remos; eſt nomen: ſi vero dicam, tôi chèo thuièn nầy, ego remigo cymbam hanc, cheò tunc eſt verbum, idem de ſimilibus dicendum: plurale & ſingulare ex adiunctis antecedcntibus & conſequentibus colligitur; neque enim in nominibus ſunt vllæ declinationes, vel numeri, vel caſus, aut etiam vllæ differentiæ generum maſculini, aut fœminini, aut etiam neutrius: poſſunt tamen hæc omnia ex quadam analogia ad noſtras explicari linguas.
Et primò quidem declinatio caſuum in vtroque numero, tam plurali, quàm ſingulari dignoſci hoc modo poteſt, vbi vox, thàng, puer declinatur.
NVMERVS SINGVLARIS.
Nominatiuus, thàng nầy, puer iſte: genit. cha thàng nầy, pater pueri huius: datiuus, cho thàng nầy áo, do puero huic veſtem: Accuſ. keo thàng nầy, voca puerum hunc: Vocat. ơ thàng kia, ò puer ille: Ablat. bởy thàng nầy, à puero hoc.
NVMERVS PLVRALIS.
Nominatiuus những thàng nầy, omnes pueri iſti. Genitiuus cha hai thàng, pater duorum puerorum. Datiuus cho nón ba thàng, do galerum tribus pueris. Accuſ. dạy các thàng, doceo omnes pueros. Vocat. ơ bốn thàng kia, ò quatuor illi pueri. Ablat. bởi các thàng, ab omnibus pueris.
De caſibus hoc paradigma ſufficiat: denumeris verò ſunt alij dignoſcendi modi. Primus per particulas, quæ additæ nominibus faciunt plurale, vt chúng, mớ, ngững[đính chính 1], vel dững: hæ omnes particulæ adduntur pronominibus, vt tôi, ego mầy, tu: nó, ille: chúng tôi, nos: chúng mầy, vos; chúng nó, illi ſic etiam những, vel dững, adduntur tribus perſonis, at mớ ſolùm primæ,
