tioni ſeu locutioni præponitur, nam in illis titulis ſufficienter ſub auditur: Ruſticus tamen aut ſuperbus omninò haberetur qui non præmiſſo conueniente titulo cum aliquo ſuperiore auderet loqui, ſaltem in orationis principio; ſæpe etiam cum locutio eſt prolixior, iterum repeti debet idem titulus, vt vrbana ſit locutio, quod etiam ſeruatur cum æqualibus, maximè quando viri graues inter ſe loquuntur.
Loco pronominum primitiuorum in prima perſona ſunt etiam in vſu multa nomina appellatiua; ſepè namque ſuperiores cum inferioribus vtuntur proprio nomine quo vocari ſolent, cum familiariter loquuntur ut, Ioannes đi có viẹc, ego eo ad negotium: vel etiam nomine officij vt, thày magister; haọc tlò, diſcipulus: thày bảu hạoc tlò, ego moneo te; ſiue ego magiſter moneo te diſcipulum. ſic etiam eſt valdè in vſu pro prima perſona, vt quis vtatur nomine, quo eminet in conſanguinitatis gradu, vt patris cum filijs, cha, mẹ, anh, chị, chú, bác, ou᷄, bà &c. ſic quando introducitur Beata Virgo loquens cum Chriſto Domino poterit ſeruato decoro vti voce, mẹ, Mater pro prima perſona vt, mẹ theo con; mater ſequitur Filium; ideſt, ego Mater ſequor te Filium & quamuis Rex Tunchini loquens cum propria Matre vtatur voce, tôi, quæ ſignificat ſeruum, tamen Chriſtus Duminus ſi introducatur loquens cum Virgine Matre, congruentius vtetur nomine, con, Filius, in prima perſona vt, con nói cu᷄̀ mẹ, Filius alloquitur Matrem, ideſt, ego Filius alloquor te Matrem. cùm enim ſit Deus non videtur conueniens, vt ſeruum ſe fateatur, dum loquitur cum creatura, quamuis illa ſit Mater; potius iudicarem Virginem Matrem ſi Tunchinica vſa fuiſſet lingua, vſuram fuiſſe uoce, tôi, ancilla, cum loquuta fuiſſet cum Filio Deo; quamuis non incongruum videretur ſi vſa fuiſſet vocabulo, mẹ, Mater; loquens familiariter & priuatè cum Filio; id tamen totum peritioribus iudicandum relinquo.
Notandum præterea hæc ipſa nomina conſanguinit atis eſſe in vſu
