credere: in fine pronunciatur cum quadam inflexione & percuſſione linguæ ad palatum vt, bụt, idolum: ſic cum ea linguæ inflexione pronunciatur etiam in principio quando habet, r, adiunctum vt, tra, conferre, ſeu examinare.
V, Est in vſu, tum vocalis, tum etiam conſonans: vocalis quidem tam in principio vt, u, mê[đính chính 1], idiota rudis; quàm in medio vt in lingua Latina cum litera, q, vt, qua, tranſire: & interdum cum g, vt in lingua Italica, ut, guet[đính chính 2], luna, & tunc liqueſcit: eſt etiam in fine, & tunc uel cum apice ſemicirculari qui ſignificat quid medium inter, m; &, n, ut, cu᷄, ſimul, uel ſine illo ut, dù, umbella, uel eitam cum alia uocali ut càu pons; Vbi notandum quod quando ponitur in fine, u, poſt, a, tunc intelligitur quaſi duplex ſyllaba, ſicuti apud Latinos cùm adhibetur duplex punctum ſuper uocales, ut, aër; cùm uerò poſt, a, pomitur, o, tunc illigitur diphtongus ut, cao, altus, ne multiplicentur ſigna, quæ pariant confuſionem.
ư, Eſt ualdè in uſu & pronunciatur fermè ſicut u, ſed dilatatis hinc inde labijs ut ưa, fauere, mưa, pluuia: dữ, malus, aut ferus.
X. Eſt etiam ualdè in uſu & pronunciatur ſicuti apud luſitanos, uel certè ut, ſc, apud Italos ut, xa, diſtans; xe, currus.
Vocales igitur in hac lingua ſunt omninò ſeptem ideſt a, e, i, o, u, quibus adduntur, ơ, &, ư, ut diximus: utemur etiam y, Græco, præcipuè in fine, ad ſignificandam syllabæ diniſionem, ne cogamur uti duobus punctis, ſicuti in latino ấer[đính chính 3], ne multitudo ſignorum pariat confuſionem. Sufficit ſemel monuiſſe quotieſcunque utimur, y, Græco, tunc illud exprimere ſyllabam diuerſam, ut, yả, excrementa egerere: éy, ille, dạy docere, ut ſupra in litera, i, iam notatum.
Ex dictis uocalibus componuntur diphtongi, ai, ao, ei, eo, & i, antecedens omnes alias uocales, poſtpoſitum literæ, g, ut, gia gie, &c. more Italico pronunciatum oi, ei, ao᷄, ou᷄, ơi, ui, ưi. quæ vſus docebit.
De
